On the Lead-Up To #OccupyGeziPark—

#ODTU (Middle East Technical University), Ankara, Dec. 18, 2012

“Science Is NOT Merchandise. Imperialist War Monger Tayyip--Out of ODTU!”

In the face of the blatant and rampant totalitarianism of Turkish government and the effective policing of all public space, democratic progressive students in the country had started mobilizing in the months leading up to #OCCUPYGeziPark. The student protests that took place on December 18, 2012 on the Middle East Technical University (METU or ODTU) became the then climax of the unaccountable and disproportionate use of power by the current Turkish administration.

The Middle East Technical University in Ankara, or ODTU, historically one of the most progressive campuses in the country and a pioneer in scientific research, was scheduled to host the live broadcast of the launching of a Turkish satellite from China. The event was to take place at the Turkish Scientific and Technological Research Institute, or TUBITAK office located on the campus, where the project for the satellite has been conducted. The institute also happens to have been the focus of a wide-spread controversy only 3 years ago when the government intervened in the publication of a special issue of the institute’s periodical journal focusing on Darwin’s 200^th birthday. The publication of the issue was effectively censored on grounds of the government’s disapproval of the Theory of Evolution (!), followed by the dismissal of an entire cohort of scientists working at the institute at the time.

Head of religious affairs, Mehmet Görmez:

“Harvard, Oxford and Cambridge universities all house a temple on campus. We shall build a mosque on each campus in Turkey. No campus will be left behind” (!)

The memories of the government’s virtual liquidation of TUBITAK was fresh in the minds of students in ODTU when they gathered on Dec. 18 to protest the arrival of the PM on campus. The students also held an active agenda against the government’s more recent attack on academic freedoms with the controversial new draft of Higher Education Law, and the government’s promise at the beginning of the Fall 2012 semester to construct a mosque on every campus, majority of which notoriously lack a descent research library!

 To bring public attention to the stark inconsistency between the government’s systematic attack on the autonomy of scientific inquiry, on the one hand, and a photo-opportunity provided by the launch of the satellite which the prime minister did not want to miss, on the other, some 500 students gathered on the ODTU campus on Dec. 18, and began to march peacefully, by chanting slogans in support of academic freedom, towards the TUBITAK office where the heads of state had met for the event. The marching group was stopped by 3600 police officers backed by military tanks, the so-called “Vehicles to Intervene on Social Events” (the infamous TOMAs!). Without any forewarning, the police then started to throw pepper gas cartridges against the students as well as spray them with pressured water. The intensity of the gas caused dozens of students to get sick, some to be hospitalized, 6 of whom incurred very severe injuries. One student, Barış Barışık, shot at point-blank range by a pepper gas cartridge, incurred a severe head trauma and lost consciousness.

The Turkish government,  as is their wont, complimented the use of coercive force by a judicial attack on students on Friday, Dec. 21. Through an early morning raid into the houses of the protesting students’ families, the chief prosecutor had 12 students arrested under the so-called Fight Against Terror Law, or TEM!

Palpitations...Precipitations. June 16th

 

Still laden with impressions of the vigil held the night before at the Alewite religious center (Cemevi) in a suburb of Ankara, where we met dozens of members of the close-knit community of very friendly and generous people and had engaging conversations late into the night which felt like a mutual therapy in the unrelenting trauma of the past two weeks, we had to get ready for the funeral procession that would—

[pause: I had to take a 15 min break at the sounds of gas bombs coming close and a crowd rushing by on the street—]

So, on the morning of June 16, today, we had to start getting ready for the funeral procession that would meet downtown, at Kizilay, at noon. 15 minutes before leaving home I read on twitter that police had intercepted the group and started throwing gas bombs, and that the procession bearing the body that started from Batikent towards Kizilay was also stopped by the police, who started an ID check. Given the particularly relentless attack on city centers, the worst night at Taksim a day before, I could see the meeting in Kizilay would be out of the question. I wondered for a minute about the fate of the banner that still hung in Güvenpark in Kizilay, placed there by the mayor, to inform the “precious Turkish police” that “Ankara is proud of you.” For what? No reason stated. Just proud, at this particular moment, though no date is indicated on it. The logic of absence and the stealing of the transitive object is how the logic of this particular vein of fascism invariably operates: when the object of the statement is stolen it is to be assumed that the omnipotent One is the explanation behind everything. Ankara is proud of the cops for reasons too ubiquitous to need explanation. “We are proud of you” for reasons immemorial. Like God. Like all that is dictated by God, no need for the author to specify what. And that is precisely how the eclipse of mind operates in every statement by the zealots of “mild” Islam who rule Turkey—if it sounds oxymoronic it’s only because oxymorons prove very effective in the way the US Empire functions.

So having put on my shoes and ready at the door, without knowing where exactly to go, I start heading towards Kizilay. Lucky to run into prospective crew members just before reaching a main junction where the police barricade is in the making. They convince me we will be taken into custody if we push our way through the barricade. Meanwhile we receive information on the internet that the procession is rescheduled to take place in Batikent. Ethem’s family doing their best to avoid any confrontation with police violence on such a day, even retreating from the plan to revisit the site where Ethem was shot.

So we take a huge detour to the 3^rd stop of the subway to catch the suburban train to Batikent. As we get off at the final station, hundreds are starting to gather for the procession towards the Alewite Center. By the time we start moving we are in the thousands, and as we catch a glimpse of the Cemevi behind a hill, we have become a groundswell. We descend over the landscape surrounding the Center, a chanting, singing crowd of some 8 thousand, maybe more. 

We take photos, and remind ourselves that this scenery is all that is left to Ethem’s mother for consolation. This scenery of which we are part, I find myself hoping it has the intensity and enough significance to give his mother some consolation over the years. I can’t help but feel our chants are lacking in strength, so much unavoidable repetition of political jargon: martyrs of the revolution are immortal. Yes but… I can’t help but feel that our words feebly lack the spark of consolation a mother will need. Then I remind my friends in the company of the picture of Ethem’s wife and little daughter which I saw on twitter just before leaving home. Had no idea he was married. Who will console her, and her? What procession? And when the procession disperses, what will be left to all his loved ones?

We spend some time at the Cemevi before starting back to see off the convoy of cars that will take his body to his native Corum, a city in Central Anatolia. We hear news of his brother being hassled by police in the downtown. The governor and mayor of Ankara cooperating to leave no moment of peace for a family that has lost their son to police violence. Meanwhile, the cop who fired into the crowd three times and finally targeted Ethem on June 2, as the video makes clear, and killed him with a real, not rubber bullet, as the autopsy has made clear—this cop is identified by the serial number on his helmet, yet the so-called Security Forces are still incommunicado, not delivering the name to prosecution. Indeed, the latest news is that the cop who murdered Ethem has been shifted to a different slot in the Security. The open secret is as yet unrevealed as Ethem’s body is laid in the earth.

One looks for the tiniest sparks of consolation to repair one’s own tattering narrative consistency, a selfish need for self-preservation, mostly, but coupled with the need for a soothing idea that there is a place for the lost one, that he did not simply disappear. At the vigil the night before, a speaker had told us we shall see Ethem off to the sun. Not into the earth, but upwards towards the sun. This seed sawn by the voice around a bonfire stayed with me during my sleep the night before. Now I hear it once more on the microphone and feel myself adapting to it. Has Ethem not already sparked so much determination within us not to let the struggle down? Has he not sparked so many new friendships on our processions to the Alewite Center? By leading us to the very open and friendly people of the Alewite community has he not hinted at a major set of problems awaiting us in days to come: the artificial divide which the government, particularly the PM is trying to breach between the Sunni and Alewite parts of the population—a highly irrelevant division except among his own perverse, orthodox clan? By sawing the seeds of closer ties between us, it was as if Ethem was preparing us towards yet worse atrocities that the government will very possibly try to incite in days ahead, given, particularly his zeal for intervening into the war in Syria, where he adopts a Sunni sectarian line against the Shiite majority of Assad supporters.

As the convoy was headed out of Ankara our little group had to deliberate as to how to return to downtown since there were rumors that the mayor shut down the subway again, as he does every night at 9, to cause the severest predicament to anyone connected with the protests, but inevitable to ordinary commuters as well. It turned out he only cancelled the last stop, but we could still use the subway to reach the one before last stop to downtown. When we reached there I said goodbye to the company, convincing them and myself that I would be entirely safe heading towards Kugulupark, the Swan Park, the convention place of protestors in Ankara, a miniature Gezi.

It was hardly 5 minutes after I left them that I saw singular protestors running towards me with bloodshot eyes. As I tried to offer them the talcid-solution which is omnipresent in our bagpacks, larger groups began running towards us and urging us to rush! They were being chased by the police. We were diverted away from the main boulevard, and crossing an old massive retail center I found myself on a large boulevard [turns out to be Aksu Cad., Sihhiye]

http://goo.gl/maps/WAMv8

As I was trying to figure which way to walk, I noticed one of the black vehicles used in police attack. This time, a cop was sitting on top o fit with a rifle in hand, firing randomly unto the sidewalk. It is hard to make sense of such scenes when one is exposed to them without warning. One’s immediate, inadvertent feeling is, “Am I in a crime movie?” and then, “since I’m not the guilty party I’m just a bystander, like a cinema viewer.” Shaking off the first freeze-frame astonishment I took a few more steps when a crowd of protestors rushed towards me, chased by scores of armed policemen running wild, and randomly shooting across the wide boulevard, unto the scattered bypedestrians standers and protestors on the sidewalks, indiscriminately. It was only then that the bystanders, including myself, dissolved from our freeze-frame, it dawning on us that the bullets and the gas canisters are meant for us all! First thing I know, I was running into the front yard of the retail center, trying to hide among the young pine trees, trying to decide against the rhythm of explosions if the trees were thick enough to protect me—and what would happen to them—or if the bullets would find me regardless. Somebody shouted warning us not to get squeezed in the yard, stay on the sidewalk. I saw a tall man two steps ahead of me carrying his 2-3 years old daughter, and still NOT running. He must have been keeping calm not to scare the child. I shouted at him to keep the child away from it all, not knowing myself which direction to suggest. 

We rush into the old retail center again. All shops closed. People shut the glass-pane gates. We see the police running around the center, and they can throw the gas canisters in through the large glass panes and that would be the end of us! Some people are talking about custody but all I care for is that we survive. My heart, beating at a scary speed and I have no control over it, not even with the prayers that I began to say aloud, inadvertently. Such a thing happens to me during the take off of an airplane, but this was incomparable in magnitude. My heartbeat a galloping horse. One tries to rationalize, logicalize as if by stitching a logical chain one could either gain some time, steal some time from the devil or spend one’s last moments doing something useful. It’s very strange to think of it afterwards, but I was trying to hang on to a chain of sanity, telling people to keep away from the wide glass-panes in case a gas canister broke in. Gas clouds surrounded the center and we had no exit scenario left. A woman said the cops followed singular persons, that a cop chased her, firing at her, and that she heard a man behind her scream for help. He is likely shot, she said, we should help him. But we couldn’t exit the building. 

After 5-10 minutes trapped in a glass box, I suggested we run out and jump in a taxi immediately. I suggested those who had gas masks should remove them so we can act like regular pedestrians who took shelter in the center to keep clear of the chase. Some men hailed the taxi from a taxi station right in front of the building on the boulevard. I got in one. The grandpa, granddaughter and brother who had agreed to the taxi plan did not join me. So I had to desert the scene by myself. The image of the cop on the black vehicle firing into traffic flow still vivid in my mind, I kept cowering inside the cab until we cleared that junction and swayed into another street.

kAoS'tan ÖZ-ÖRGÜTLENMEYE--#ForumSimurg @Kuğulu

KAOSTAN ÖZ-ÖRGÜTLENMEYE 

#ForumSİMURG @KuğuluPark

 http://www.arkive.org/european-starling/sturnus-vulgaris/video-06a.html

"Bu yol her an biraz daha uzamada, biraz daha sonsuzlaşmada… halk, her an biraz daha şaşırıp kalmada!

Bilir misin hiç, bu yola giren nasıl yol aldı? Kim bu yolu daha uzun, daha sonsuz gördüyse o ilerledi, o daha fazla yol aldı!

                                                                                                                Feridun Attar, SİMURG

Ankaralı Çapulculara Selam Olsun,

29 Mayıs’ta Gezi Parkına diş geçiren buldozerlerin gürültüsüyle uyandık

ve göz açıp kapayana dek her şehirde onbinlere ulaştık.

Dün gece Dikmen’den Tunalı’ya, Ümitköy’den Mamak’a

çepeçevre vadilerden bir insan seliyle çağladı Ankara.

Daha parktaki ilk geceden itibaren tüm kalleşliğiyle sokak muhalefetine saldıran iktidar

dut yemiş bülbüle çevirdiği medyasına güvenerek kasıla kasıla yalanlar savurdu halkın karşısına geçip.

Ama zannettiği gibi gitmedi işler...

Sansürlemeyi unuttuğu ışık hızında fıldır fıldır dolaşan bir ayaklı gazete,

GAGASINI KAPAYAMADIĞI TWİTTER KUŞLARI vardı.

Ve işte kuşlar bütün dünyaya olan biteni bir bir anlattı. ..

Tek başına bu medya sansürü bile dünya kamuoyu nezdinde

halkın NEDEN İSYAN ETTİĞİnin hal tercümesi oldu.

Şimdi birbirimizden yansıyan güç ve cesaret sahip olduğumuzun farkında bile olmadığımız bir enerji veriyor bize.

Yorgunluğu unutuyor, her gece-sabah eve dönerken yanından ayrıldığımız arkadaşlarımızın merakında kalıyoruz.

Müthiş hızla akan süreç bizden her an yeni bir karar, plan, yeni bir sokak, kavşak, barikat, strateji bekliyor. Bu hıza ayak uyduruyoruz kırkbin kanatlı bir kuş kafilesinin çevikliğiyle.

Karşımızda sapanla, ökse otuyla kuş avlayan bir erkek çocuğunun o yontulmamış haince güdüsüyle,

ve fakat EN SOFİSTİKE SİLAHLAR VE ÖLÜMCÜL KİMYASALLAR VE KALLEŞ BİR ZİHNİYETLE donanmış, kendi TATLI CANINI da güzelce EMNİYETE ALMIŞ bir POLİS ORDUSU!

Ellerimizde limon, dilimizde slogan ve marşlarla, tonlarca gaz yüklü Toma’lara karşı dikeliyoruz.

İsimlerini bile öğrenemediğimiz onlarca arkadaşımız ağır yaralı, yaşamını kaybeden arkadaşlarımız var.

İnsan selinin içinde cesaretle yürürken bütün bunlar üstüne durup düşünecek vakti bulamıyoruz.

Derken akış, ayaklarımızın götürdüğü yer olmaktan çıkıyor, BİBER GAZININ ÇAĞRISINA koşarken buluyoruz kendimizi. “Biber gazı bizde kafa yap(m)ıyor”sa bile, hareketimizin yönünü tayin eden temel güç haline geldi. Ondan bağımsız bir stratejimiz dahi yok. O neredeyse biz oradayız, çünkü biliyoruz ki aşağıda bir yerlerde ARKADAŞLARIMIZIN CİĞERLERİ YANIYOR!

İşte karşısında durmaya çalıştığımız ŞİDDET, gitgide bir EMME-BASMA TULUMBA gibi HAREKETİMİZE YÖN VERMEYE BAŞLIYOR. Biber gazı bizde kafa yaptığı gibi ya bağımlılık da yaparsa?

Ve DAHA KRİTİK BİR SORU: Olmaz a—olur da, ABD’li ağabeyinin veya BM veya bir başka uluslararası organizasyonun baskısıyla POLİS BİBER GAZINI KESERSE O ZAMAN HAREKETİMİZE NE YÖN VERECEĞİZ?

Elbette bizi sokağa çıkaran şey polis şiddetinden ibaret değil. Polise ve hatta AKP iktidarına salt KARŞI olmanın ötesinde, kendi adımıza, ülkemiz, halkımız adına bir dizi talebimiz olduğuna göre, bu TALEPLERİ saptamak, DİRENİŞİN ACENDASINI oluşturmak, ortak bir SEYİR DEFTERİ tutmak, bir “FLASH BELLEK”e kaydetmek ve gerçek potansiyellerimizin farkına varmak için oturup konuşmanın vakti belki de gelmiştir.

Salt akışın mekanı olan sokaklardan başka, DİRENİŞİN BİRİKİMİNİ OLUŞTURACAĞIMIZ SABİT MEKANLARA ihtiyacımız var. Başlıca taleplerimizi sıraladığımız PANKARTLARIMIZ, bizi ifade edecek SÖZÜMÜZ, beyitimiz, BEYANIMIZ, sloganımız olmalı.

Sonra bütün bu insanlar ne yer, ne içer? DİRENİŞİN belki bir ŞÖLENi de olmalı...

TÜKETİMİN VE ŞİDDETİN EMME-BASMA TULUMBASINDAN KENDİMİZİ KURTARIP ÜRETKEN POTANSİYELİMİZİ ORTAYA KOYMAK, 

DİRENİŞİN ATÖLYELERi, FİLM GÖSTERİMLERİ, TARTIŞMA FORUMLARI, SAZI SÖZÜ, MUTFAĞI, İMECESİ... OLMALI

Bütün bunları ve daha ötesini birlikte nasıl organize edebileceğimizi konuşmak için BU AKŞAM SAAT 20:00’DA KUĞULUPARK İÇİNDEKİ KAFE İLE GÖLET ARASINDA FORUM SİMURG toplanıyıor. 

“Matematik: İYİ Kuşlar: PEKİYİ” diyen CÜMLE TWİTTER KUŞLARI DAVETLİDİR!

Dostluk ve Dayanışmayla

 http://www.arkive.org/european-starling/sturnus-vulgaris/video-06a.html

Şirketler GDO'da Geri Adım mı Attı? Öyle Hemen İkna Olmayalım

Bianet'in Haberi:

“Türkiye Gıda ve İçecek Sanayii Dernekleri Federasyonu (TGDF), sivil toplum ve kamuoyunun görüşlerini dikkate alarak 29 adet gıda amaçlı GDO için ithalat başvurusunu geri çektiğini duyurdu.” Çiçek Talhaoğlu.

Öyleyse “görev tamamlandı” mı? Şimdi tekrar bayram-tatil muhabbetine geri dönebilir miyiz?

“GDO’ya Geçit Verme” blog sayfasını 1 haftadan kısa bir süre önce hazırlamaya girişirken buna mecbur hissetmemizin gerekçesini açıklamak için o anda zamanımız yoktu. Ama şimdi sırası gelmiş görünüyor: Greenpeace’in GDO karşıtı kampanyasında topladığı 320 bin imzaya teşekkür ediyoruz. Gıda ve İçecek Sanayii Dernekleri Federasyonu üyesi şirketlere geri adım attırdığı için de kampanyayı tebrik ediyoruz—ama ihtiyatı elden bırakmadan:

Zira, Greenpeace kampanyasının tasarlanma biçimi bize baştan fena halde sorunlu göründü. Bizzat şirketleri muhatap alan kampanyanın imzaya açtığı metin, “Sayın Ülker Firması Yetkilileri”  hitabıyla başlıyor, “Sizin halk sağlığına duyarlı bir kuruluş olduğunuzu biliyoruz” diye devam ediyordu. Bildiğimiz gibi Ülker ve benzeri işlenmiş gıda üreticileri hepbir elden ağız birliği etmiş gibi (CocaCola, Capri, diğer meyvesuyu ve gazoz, ve bisküvi ve... nar ekşisi ve aklınıza ne geliyorsa hepsi) halihazırda glikoz şurubu kullanıyor. Önceden içinde şekerin kullanıldığı her yerde bugün bu şirketler şekeri çıkarıp, yerine el çabukluğuyla glikoz şurubunu koydular.  Bu yaz hergün her çocuk istisnasız litrelerce glikoz şurubu alıyor. Bu durumda Greenpeace’in nasıl herhangi bir şirketin halk sağlığına duyarlı tavrından dem vurabildiğini anlamak çok güç!

GDO karşıtı bir kampanyada GDO kullanımı için talepte bulunan aktörlerin kendisini nasıl muhatap alabildikleri sorusunun bizim açımızdan izahı yok. Bu mantıkla, silahsızlanma kampanyası yürütürken silah şirketlerini mi muhatap alacağız? Nükleer karşıtı kampanyada nükleer santral ihalesini kazanan şirkete mi mektup yazacağız? “Sayın Fukushima Daiichi, biliyoruz ki Japon halkının güvenliği sizin en için en önde gelir!”

Bu anlayış üzerine yapılandırılmış bir kampanyada Greenpeace’in topladığı 320 bin imzaya ihtiyatla teşekkür ederken, biz Greenpeace’in yaptığı gibi kampanyamızı sonlandırmıyoruz. (Şu an Greenpeace’in “Yemezler” kampanyasına imza vermek için şu adrese gittiğinizde, kampanyanın bittiğine ilişkin bir teşekkür mesajı sizi karşılıyor:

http://www.facebook.com/

photo.php?fbid=371462146260580&


set=a.143261399080657.34442.13

7700469636750 )

Biz imzalarımızı Biyo(!) güvenlik (!) Kuruluna göndermeye devam ediyoruz, zira, Greenpeace ile ilgili Bianet haberinde de belirtildiği gibi:

 “Yine de sürecin sonlanmadığını belirten [Greenpeace Akdeniz Tarım Kampanyası sorumlusu Tarık Nejat] Dinç, geriye Ünak Gıda'nın üç tane soya çeşidiyle ilgili başvurusu kaldığını hatırlattı. ‘Bu başvuru da geri çekilirse, gıda amaçlı GDO'lar gündemden düşmüş olacak’ diye konuştu.”

Biz aynı kanatte değiliz. Şirketlerin kâr maksimizasyonu güdüsüyle hareket eden yöneticilerinden vaatler ve sözler almak için kapılarında beklemiyoruz. O şirket yöneticilerinin eylem alanını daraltacak, ne yapamayacaklarının müeyyidesini onlara yasalar aracılığıyla bildirecek olan,  “halk” olarak bizzat bizleriz!

Biz, yakın geçmişe kadar büyük çoğunluğu tarım çalışanı olan bir halkın, toprak sarrafı o nesillerin torunlarıyız; canlı yaşamının laboratuvarda çırpıştırılacağını, yasaların da şirket CEO’larıyla kolkola çiziktirileceğini zannedenlere sözümüzü söylemeye devam edeceğiz!

http://tbbdm.gov.tr/home/GeneComments/GeneCommentEntry.aspx

GDO için başvurusunu geri çekmeyen yalnızca tek bir şirketler grubu kalmış... Eh, bu da zaten gizlikapaklı başlamış olan, 10 Amerikan tekelinin ürettiği bu gıda postuna bürünmüş zehirleri 3. Dünya ülkelerine sızdırma ve yutturma stratejisi için yeterlidir. Biz kampanyamızın başarısını Bayram Baklavalarıyla kutlarken, o bir tek şirket başvurusunun Biyogüvenlik Kurulundan usul usul, ve tıpış tıpış geçmesi an meselesidir.

Bayram rehavetine kapılma! Mücadele, senin mücadelendir ve devam ediyor!

Basit Soru 1:

Biyolojik silah nedir? Bilen var mı? Hatırlayan?

Bir maddeye biyolojik silah dememiz için insan veya canlı yaşamına olumsuz etkisinin ne kadar sürede ortaya çıkması gerekir? Bir saniye, on saat, birkaç ay, birkaç yıl? Böyle bir süre sınırlaması mı vardır?

Glikoz Şurubu ve Fruktoz Şurubu, Yahut, GDO’ya dayalı Amerikan tarımının, GDO mevzuatı henüz yerleşmemiş olan ülkelere sızma stratejisi

GDO tartışmasına yeni gözümüzü açıyor olsak da, küresel iktisadi işbölümünde bize benzer ülkelere, sözgelimi Güney Amerika’daki pekçok ülkeye göre belki de daha şanslıyız. Çünkü onların 10 yılı aşkın bir süredir devam eden GDO’yla imtihanından, mücadele deneyimlerinden haberdar olma ve faydalanma imkanımız var.

ABD’de yüksek m'ktarlarda üretilen fruktoz şurubu, Genetiği Değiştirilmiş olduğundan GDO’lara set ceken hiçbir ülkeye giriş yapamamaktadır. Avrupa’nın sağlam GDO karşıtı duruşu karşısında eli kolu bağlanan ABD büyük tarım sermayesi her zamanki gibi soluğu 3. Dünya piyasalarında alır: Meksika, Brezilya, Hindistan... ve nihayet Türkiye (ABD’nin Orta Doğu’daki en iyi 2. Müttefiki).

1998’de ilk kez, fruktoz şurubu Meksika piyasalarına girer. Meksika hükümeti, bu ithal şeker muadilinin yerli Meksika şekeriyle haksız rekabet yaratması nedeniyle Dünya Ticaret Örgütüne şikayette bulunur. Ancak ABD hükümeti, Meksika’nın maddi hasara ilişkin delil sunmadığını ileri sürer, ve DTÖ Meksika’yı haksız bulur, fruktoz şurubunun Meksika’ya girişi devam eder. 2000 yılında Meksika, yeniden DTÖ’ye şikayet başvurusu yapar, ancak haksız rekabet  kriterlerini sağlamadığı gerekçesiyle DTÖ başvuruyu yine reddeder ve fruktoz şurubunun ülkeye girişi devam eder

Bugün endüstriyel olarak üretilmiş olan, meyve suyundan domates salçasına, hazır çorbadan yoğurda kadar her ürünün içinde mevcut olan yüksek fruktozlu mısır şurubu, trigliserid oranını yükselttiği için kalp krizine yol açabilmektedir. Karaciğer bozukluğuna, diabete ve özellikle erken yaşlarda ortaya çıkan diabet türlerine neden olma riski taşır. ABD’de obezite oranlarında görülen artışta önemli bir rolü bulunmaktadır. Bağımlılık yapıcıdır.

Fruktoz şurubunun en büyük üreticisi Amerika Birleşik Devletleri’dir. ABD’de GDO tarımı 10 büyük şirketin elindedir. Ülkedeki tüm tarım sektörünün de 3’te 1’ine hakim olan bu şirketler ayrıca, küresel ölçekte zirai üretim ve zirai ürün dağıtımını şekillendirmede kilit rol oynayan Dünya Ticaret Örgütü içerisinde de doğrudan söz sahibidir.

ABD hükümeti bugün sınır kapılarında ister göçmen olsun ister turist, giriş yapmak isteyen herkesin beş parmağından parmak izini, ayrı açılardan dijital vesikalık fotoğrafını, ve nihayet biyo-tarayıcı detektörlerle çıplak filmini aladursun, sıra GDO’ları 3. Dünya’nın sınırlarından içeri sokmaya gelince, Amerikan büyük şirketleri bir sansar maharetiyle ve parmak ucunda, karanlıkta bir gölge gibi sınırlarımızdan geçmektedir.

GDO'ya Mani Olan İmzalar

Arkadaşlar,

Biyogüvenlik Kurulu'nun sayfasındaki "Kamuoyu Görüş Bildirme Formu"na görüşünüzü yazdıktan sonra, lütfen aşağıya "yorum" seçeneğiyle adınızı, isterseniz email adresini ekleyin. Hatta görüş metninizi bir de buraya eklerseniz birbirimizin sesini duymuş, tanışmış oluruz.

selam ve dayanışmayla,